dinsdag 1 november 2005

Muzikaal verslag uit de kinderkamer


KLASSIEKE MUZIEK
Koffieconcert door Ellen Schwantje (mezzosopraan)  & Hilga Noorman (piano)
Cultureel Centrum Heerde, zondag 15 oktober 2005


Victoriaanse ansichtkaart

door Margaretha Coornstra

Een vreemde gewaarwording: de “Kindertodtenlieder” op je nuchtere maag,  tussen de tafels met asbakken en lege koffiekopjes...Toegegeven, uit binnenhuisarchitectonisch oogpunt is de foyer van het Heerder Dorsphuis er beslist op vooruitgegaan. Maar mede door het gezellig verlaagde plafond is het een ongeschikte locatie voor klassieke liederenrecitals; zeker voor een breed, orkestraal gedacht repertoire als dat van Mahler.
De ranke mezzosopraan van Ellen Schwantje heeft het hier dan ook zwaar te verduren. Gelukkig maken het beeldschoon timbre en de voelbare integriteit van de interpretatie veel goed. Bovendien versterkt Ellens ongedwongen presentatie  (“Zo, nou eerst nog even een slokje water...”) de sfeer van een huiskamerconcert, waardoor je vanzelf met minder veeleisende oren gaat luisteren.


 

De lichter getoonzette “Charm of Lullabies” van Benjamin Britten doet het overigens een stuk beter in deze setting. Speciaal  het vinnige “Quiet! Sleep...!” van de getergde moeder wier ongezeglijk nageslacht blijkbaar het allerslechtste in haar naar boven haalt, oogst veel  bijval. Een dankbare partij is weggelegd voor pianiste Hilga Noorman die, uiterlijk onbewogen, soepel meeschakelt met de snel wisselende stemmingen.
Dat er voor piano solo in akoestisch opzicht eigenlijk niets aan de hand is, bewijst Noorman na de pauze. Helder en to the point vervolgt ze haar weg door Schumanns “Kinderszenen”,  van de kordate klanken als in “Wichtige Begebenheit” tot momenten van bespiegeling in het bedachtzaam neergevlijde “Fast zu ernst” of “Kind im Einschlummern”.

 

En aangezien in dit programma dus alles om kinderen draait, volgt daar de onvermijdelijke de derde liederencyclus: “Kinderkamer” van Moussorgsky. In het Nederlands, wel te verstaan. Zeer wel te verstaan zelfs, want anders dan veel klassieke vocalisten blijkt Ellen Schwantje in haar landstaal woordelijk te volgen. Ze legt dan ook het accent op dictie en expressie en schroomt niet om bij tijd en wijle het belcanto maar even te laten voor wat het is. Je blíjft luisteren naar deze directe verslaggeving uit de kinderwereld en kijken naar de suggestieve mimiek en gestiek van de zangeres.
En opnieuw is Hilga Noorman de alerte tegenspeelster wier veerkrachtige voordracht  het leeuwendeel van de muzikale sfeertekening beslaat. Want het mag best weleens gezegd: begeleiders krijgen van teveel toehoorders maar de helft van de aandacht, waar ze juist een dubbele hoeveelheid werk te beredderen hebben.Goed begeleiden is een Kunst.

© Margaretha Coornstra, i.o.v. de Stentor, 16-10-2005