KLASSIEKE MUZIEK – Recensie
Nederlands Symfonieorkest o.l.v. Julia Jones
M.m.v. Ray Chen, viool
De Spiegel Zwolle, 16/5. 4 sterren
Nederlands Symfonieorkest o.l.v. Julia Jones
M.m.v. Ray Chen, viool
De Spiegel Zwolle, 16/5. 4 sterren
door Margaretha Coornstra
De eerste maten zeggen genoeg: leun maar achterover, dit
gaat helemaal goedkomen! In de breekbare aanhef van Prokofjev’s Tweede
Vioolconcert heeft solist Ray Chen (1989) meteen de perfecte klank te pakken.
Zijn slanke, stabiele toon is verbluffend geëgaliseerd, ja smetteloos van
timbre. ‘Gepolijst’ zou je kunnen zeggen, maar dan met een positieve
connotatie; op een manier die wonderschoon past binnen de mozartiaanse
transparantie van dit vioolconcert. Op zijn Stradivarius uit 1702 bestrijkt Ray
Chen in veerkrachtige, bijna vloeibare lijnen alle hoogten en diepten.
Solo- en
orkestpartij voegen zich vrijwel naadloos tezamen, zowel qua timing als balans.
Misschien komt het orkest zelf soms wat voorzichtig en aftastend over, maar de
Britse dirigente Julia Jones weet precies wat ze wil horen en leidt met vaste
hand. Daarbij is de muzikale klik tussen haar en Chen onmiskenbaar.
Dan is het tijd voor naar het titelnummer van dit programma:
Petrushka! Anno 1911 door Strawinksy geschreven voor Parijse ‘Ballets Russes’,
met de legendarische duivelskunstenaar Vaslav Nijinsky in de hoofdrol.
Maar ook zonder ballet is Petrushka een ontzettend leuk stuk om naar te kíjken, vanaf het balkon. Naar de kleurenrijkdom aan instrumenten (celesta, harpen, piano, de illustere slagwerk- en kopersecties…), maar ook naar de interactie binnen het orkest. Want die is vanavond enerverend genoeg: non-stop geconcentreerd, met aanstekelijk speelplezier. Mede dankzij de charismatische Jones die - onversaagd en benijdenswaardig beheerst met haar hoge hakken - op de bok staat te swingen en springen, onderwijl register na register bijna letterlijk opentrekkend als bespeelde ze een reuzenorgel. Het NSo vertolkt even enthousiast als evenwichtig dit meesterlijk geklankschilderde straatleven van Sint Petersburg. Met het volksliedje Vdolj po Piterskoj als majestueuze hymne, die je het kippenvel over de armen jaagt.
Maar ook zonder ballet is Petrushka een ontzettend leuk stuk om naar te kíjken, vanaf het balkon. Naar de kleurenrijkdom aan instrumenten (celesta, harpen, piano, de illustere slagwerk- en kopersecties…), maar ook naar de interactie binnen het orkest. Want die is vanavond enerverend genoeg: non-stop geconcentreerd, met aanstekelijk speelplezier. Mede dankzij de charismatische Jones die - onversaagd en benijdenswaardig beheerst met haar hoge hakken - op de bok staat te swingen en springen, onderwijl register na register bijna letterlijk opentrekkend als bespeelde ze een reuzenorgel. Het NSo vertolkt even enthousiast als evenwichtig dit meesterlijk geklankschilderde straatleven van Sint Petersburg. Met het volksliedje Vdolj po Piterskoj als majestueuze hymne, die je het kippenvel over de armen jaagt.
© Margaretha Coornstra i.o.v. de Stentor, 18-5-2013
Geen opmerkingen:
Een reactie posten