Eric Jonkman (52) is kettingzaagartiest en frontman van de Houthakkers Roadshow in Raalte. Binnen
tien maanden veranderde hij van een zelfbenoemd 'koekjesmonster' met obesitas in een
enthousiaste sportbeoefenaar.
door Margaretha Coornstra
“Ik heb altijd geroepen: ‘Wat je wilt, dat kún je ook!’ Dat
was mijn vaste stelregel in het leven. Maar wat mijn gewicht betrof, duurde het
heel lang voordat ik aan mezelf durfde toe te geven: ‘Nee Eric, dit gaat jou
alleen niet lukken. Hier heb je hulp bij nodig.’ Dat was de eerste stap: mijn
eigen onmacht onder ogen zien.
Al ruim twintig jaar had ik problemen met overgewicht. Ik ken ook het bekende jojo-effect: eerst dertig kilo eraf, dan weer dertig kilo erbij… Vorig jaar woog ik nog 205 kilo. Ja hoor, daar mag je rustig naar vragen, ik schaam me nu nergens meer voor. Op een gegeven moment kreeg ik slaapapneu; dan stokt je adem tijdens de slaap. Door al die hazenslaapjes werd ik chronisch moe. Uiteindelijk durfde ik niet eens meer auto te rijden, want rond elf uur ’s ochtends vielen mijn ogen al dicht.
Als mijn zoon van dertien vroeg: ‘Papa, ga je een keer mee ’s nachts vissen…?', antwoordde ik: “Och nee jongen, papa vindt vissen niet zo leuk.” Maar ik bedoelde eigenlijk: 'Papa ziet het niet zitten om met z’n ruim tweehonderd kilo eerst een eind langs het water te lopen en dan in een tentje te slapen.'
Gelukkig hoef ik nu zulke smoesjes niet meer te verzinnen. Door die slaapapneu kwam ik namelijk bij de huisarts terecht. Die verwees mij door en de specialist raadde mij een ‘gastric bypass’ aan. Zeg dat een maag twee vuisten groot is, dan is mijn maag teruggebracht tot het formaat van een kiwi. Ik eet nog steeds alles wat ik lekker vind, alleen veel minder. Zo at ik vroeger wel acht karbonades, maar nu gewoon eentje.
Er kleven wel risico’s aan zo’n gastric bypass. Doordat het eerste deel van je dunne darm wordt weggehaald, heeft het lichaam minder gelegenheid om alle vitamines en mineralen uit het voedsel te halen. En ja, het is een zware operatie. Maar het herstel ging wonderbaarlijk goed! Tachtig kilo afvallen binnen tien maanden – dat is razendsnel, maar ik heb het prima doorstaan.
Ik zeg weleens: ‘Ik ben een heel mens afgevallen’. Als ik nu iemand van tachtig kilo een paar trappen op zou moeten dragen – nou, of me dat nog zou lukken…? Maar verder barst ik van de energie! Ik sport vijf keer per week. Laatst heb ik nog vijf kilometer door het Overijssels Kanaal gezwommen. Vroeger sukkelde ik bij wandelingen een eind achter de anderen aan, maar tegenwoordig moet ik telkens omkijken waar de rest blijft.”
Al ruim twintig jaar had ik problemen met overgewicht. Ik ken ook het bekende jojo-effect: eerst dertig kilo eraf, dan weer dertig kilo erbij… Vorig jaar woog ik nog 205 kilo. Ja hoor, daar mag je rustig naar vragen, ik schaam me nu nergens meer voor. Op een gegeven moment kreeg ik slaapapneu; dan stokt je adem tijdens de slaap. Door al die hazenslaapjes werd ik chronisch moe. Uiteindelijk durfde ik niet eens meer auto te rijden, want rond elf uur ’s ochtends vielen mijn ogen al dicht.
Als mijn zoon van dertien vroeg: ‘Papa, ga je een keer mee ’s nachts vissen…?', antwoordde ik: “Och nee jongen, papa vindt vissen niet zo leuk.” Maar ik bedoelde eigenlijk: 'Papa ziet het niet zitten om met z’n ruim tweehonderd kilo eerst een eind langs het water te lopen en dan in een tentje te slapen.'
Gelukkig hoef ik nu zulke smoesjes niet meer te verzinnen. Door die slaapapneu kwam ik namelijk bij de huisarts terecht. Die verwees mij door en de specialist raadde mij een ‘gastric bypass’ aan. Zeg dat een maag twee vuisten groot is, dan is mijn maag teruggebracht tot het formaat van een kiwi. Ik eet nog steeds alles wat ik lekker vind, alleen veel minder. Zo at ik vroeger wel acht karbonades, maar nu gewoon eentje.
Er kleven wel risico’s aan zo’n gastric bypass. Doordat het eerste deel van je dunne darm wordt weggehaald, heeft het lichaam minder gelegenheid om alle vitamines en mineralen uit het voedsel te halen. En ja, het is een zware operatie. Maar het herstel ging wonderbaarlijk goed! Tachtig kilo afvallen binnen tien maanden – dat is razendsnel, maar ik heb het prima doorstaan.
Ik zeg weleens: ‘Ik ben een heel mens afgevallen’. Als ik nu iemand van tachtig kilo een paar trappen op zou moeten dragen – nou, of me dat nog zou lukken…? Maar verder barst ik van de energie! Ik sport vijf keer per week. Laatst heb ik nog vijf kilometer door het Overijssels Kanaal gezwommen. Vroeger sukkelde ik bij wandelingen een eind achter de anderen aan, maar tegenwoordig moet ik telkens omkijken waar de rest blijft.”
i.o.v. de Stentor/AD Nieuwsmedia, katern 'Hart & Ziel' / Een nieuw begin - augustus 2015
Geen opmerkingen:
Een reactie posten